Σε μια έρευνα που έγινε σε σχολείο της
Αμερικής ρωτήθηκαν τα παιδιά πώς βλέπουν τους γονείς τους. Να μερικές από τις
πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις:
* Οι μεγάλοι
δίνουν υποσχέσεις και έπειτα τις ξεχνούν ή λένε πως δεν επρόκειτο για
πραγματική υπόσχεση, αλλά μόνο για ένα ίσως.
* Οι μεγάλοι
δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ντύνονται όπως θέλουν, ενώ οι ίδιοι ντύνονται
όπως τους αρέσει, ακόμα κι αν αυτό που αποφασίζουν να φορέσουν δεν ταιριάζει
στην περίπτωση ή είναι βέβαιο ότι μ’ αυτό θ’ αρπάξουν καμιά πούντα.
* Οι μεγάλοι δεν κάθονται ν’ ακούσουν τι τους
λένε τα παιδιά. Και παρ’ όλα αυτά έχουν έτοιμη την απάντηση. * Οι μεγάλοι
κάνουν λάθη μα ποτέ δεν τα παραδέχονται, ή το λάθος τους δεν είναι λάθος ή
κάποιος άλλος φταίει για το λάθος που έκαναν
. * Οι μεγάλοι διακόπτουν συνεχώς τα παιδιά όταν αυτά διηγούνται κάτι. Αν όμως ένα παιδί διακόψει ένα μεγάλο αρχίζουν αμέσως οι παρατηρήσεις.
* Οι μεγάλοι δε μπορούν να καταλάβουν ότι ένα
παιδί μπορεί να επιθυμεί ένα πράγμα για το χρώμα του, το σχήμα του, ή το
μέγεθος του. Ακόμα και όταν το έχει αγοράσει με δικά του χρήματα. Αν δεν τους
αρέσει, λένε: Δεν μπορώ να καταλάβω τι το ωραίο βρίσκεις σ’ αυτή την αηδία.
* Οι μεγάλοι κάνουν πάντοτε κουτσομπολιό. Αν
όμως τα παιδιά κάνουν το ίδιο και πουν τα ίδια πράγματα για τα ίδια πρόσωπα,
τότε τους λένε ότι είναι αναιδέστατα κι ότι τους λείπει ο σεβασμός.
