"Του Ανδρέα Ζαμπούκα από το www.protagon.gr"
Ο
Αλί Μοχαμαντιάν είναι Ιρανός δάσκαλος και διδάσκει στο σχολείο Sheikh Shaltoot,
σε μια κουρδική πόλη στα δυτικά του Ιράν. Όταν παρατήρησε πως ένας μαθητής του,
που έχασε τα μαλλιά του, έπεσε θύμα εκφοβισμού από άλλους συμμαθητές του,
ξύρισε το κεφάλι του. Μ΄ αυτόν τον τρόπο έδειξε έμπρακτα και εντυπωσιακά τη
συμπαράστασή του στο μικρό παιδί που πάσχει από μία ασθένεια του
ανοσοποιητικού. Σε λίγες μέρες όλα τα παιδιά της τάξης ξύρισαν κι αυτά τα
κεφάλια τους δείχνοντας την αγάπη τους στον συμμαθητή τους.
Η
περίπτωση του δασκάλου συγκλόνισε την κοινή γνώμη στο Ιράν και πήρε γρήγορα
διεθνείς διαστάσεις. Για τους περισσότερους ίσως είναι μόνο μια εντυπωσιακή
«ανθρωπιστική» είδηση αλλά ως γεγονός είμαι βέβαιος πως δεν είναι το μοναδικό.
Είμαι σίγουρος πως κάθε μέρα σε όλον τον πλανήτη υπάρχουν δάσκαλοι που κάνουν
παρόμοιες κινήσεις και ίσως ακόμα πιο ριψοκίνδυνες και ουσιαστικές. Είμαι
απόλυτα βέβαιος ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τόσο πολύ τον ρόλο τους και
κρατούν πολύ ψηλά τη συνείδησή τους. Δεν είναι οι περισσότεροι, αλλά υπάρχουν.
Αναρωτιέται
όμως κανείς, ποια είναι η φύση του δασκάλου που ζει με τους μαθητές του και
ποια αυτού που απλώς συνυπάρχει. Γιατί γίνεται κάποιος δάσκαλος άραγε και πόσο
έτοιμος είναι να βιώσει πραγματικά τις στιγμές του μέσα στο σχολικό περιβάλλον;
Η απάντηση μου την έδωσε, πριν από χρόνια, ένας δικός μου δάσκαλος: «ή είσαι ή
δεν είσαι... πρέπει να το ΄χεις...». Είχε δίκιο. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν
δάσκαλοι. Όσο καλός μαθητής κι αν είσαι, δεν μπορείς να σταθείς σε μια τάξη αν
δεν είσαι χαρισματικός. Κι αν η λέξη σημαίνει πολλά, πρέπει τουλάχιστον 6να
είσαι επικοινωνιακός, να έχεις χιούμορ (το βασικότερο για πολλούς προσόν), να
ξέρεις τα τερτίπια του διαλόγου, να μην πικάρεσαι εύκολα από τον απείθαρχο
μαθητή, να «ψωνίζεσαι» με το κοινό σου, να μπορείς να «μπαίνεις» μέσα στα μάτια
των μαθητών, να ρωτάς τα παιδιά για να μαθαίνεις, να μην τα ξέρεις όλα και, το
κυριότερο, να διαθέτεις πνευματικότητα για να είσαι ελεύθερος, ακομπλεξάριστος,
πλούσιος σε συναισθήματα και γενναίος.
Αυτό
το τελευταίο είναι που κάνει και τη διαφορά. Αυτό είναι που δεν έχουν όλοι και
αυτό θα έπρεπε να είναι και το πρώτο κριτήριο για να σου δώσουν την άδεια να
μπεις σε τάξη. Τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Γιατί η πνευματικότητα και η
γενναιότητα δεν μαθαίνονται σε κανένα πανεπιστήμιο. Γεννιέται ο άνθρωπος έτσι
και η ίδια η ζωή, με τις εμπειρίες και τα βιώματα, καλλιεργεί τα χαρακτηριστικά
του. Όσο το σύστημα επιμένει να βρίσκει ανθρώπους με καλή μνήμη (αυτοί γράφουν
καλά στις εξετάσεις…), χάνει πολλούς άλλους που κυκλοφορούν γύρω μας αλλά δεν
σκέφτηκαν ποτέ να γίνουν δάσκαλοι.
Είμαι
σίγουρος πως ο Ιρανός δάσκαλος είναι ένας γενναίος δάσκαλος. Δεν έχω ιδέα πώς
επιλέγονται οι δάσκαλοι σε ένα θεοκρατικό καθεστώς αλλά οι άνθρωποι μπορούν να
είναι παντού γενναίοι και μάλιστα, όταν οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες. Γιατί η
ανάγκη που βγαίνει από μέσα τους, να προτάξουν το βιωματικό πρότυπο είναι
πηγαία και ασυγκράτητη. Γιατί η παρόρμηση να ενώσουν την ομάδα κάτω από την
προσωπική τους έκθεση και τη θυσία, είναι βαθιά εσωτερική ανάγκη κι όπου βρουν
την ευκαιρία θα το κάνουν. Αυτό μάλλον έκανε κι αυτός, αποθεώνοντας την πράξη
απέναντι στον αναποτελεσματικό λόγο και στην υποκριτική θεωρία.
Τέτοιους
ανθρώπους χρειάζονται τα σχολεία, ειδικά στον δικό μας κόσμο κι όχι κακόμοιρα
ανθρωπάκια, φοβισμένες σκιές που σέρνονται στη δειλία και την επανάληψη. Σε
κάθε κοινωνία, σε κάθε κοινότητα κάποιοι θα υπάρχουν, δεν μπορεί. Και ο πιο
μάγκας Υπουργός Παιδείας θα είναι αυτός που θα ψάξει να τους βρει και να τους
βάλει μέσ’ τα σχολεία. Γιατί η αγάπη και η συλλογικότητα διδάσκονται με το βίωμα
και όχι με τη χαρτούρα και τα κούφια λόγια των διδαχών.
Υ.Γ.:
Ξέρω κι άλλες περιπτώσεις τέτοιων δασκάλων, από τη δικιά μας πραγματικότητα
αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θέλουν οι ίδιοι να τους αναφέρω. Θυμήθηκα όμως και
μια πολύ ωραία ταινία για ένα άλλον γενναίο δάσκαλο: «Το καναρινί ποδήλατο» του
Δημήτρη Σταύρακα. Αξίζει να τη δει κανείς.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.paideia&id=31315
Ο
διεθνής μαθηματικός διαγωνισμός «Καγκουρό» είναι ο μεγαλύτερος εκπαιδευτικός
διασκεδαστικός διαγωνισμός στον κόσμο, με συμμετοχή 6,5 εκατομμυρίων μαθητών
από 52 χώρες. Η Ελλάδα άρχισε να συμμετέχει στον διαγωνισμό από τον Μάρτιο του
2007.
Το
Υπουργείο Παιδείας της χώρας μας ενθαρρύνει τους μαθητές να συμμετάσχουν στον
διαγωνισμό (δείτε την σχετική εγκύκλιο εδώ).
Η
φιλοσοφία του διαγωνισμού βασίζεται στην αρχή ότι τα μαθηματικά είναι μία
κουλτούρα η οποία πρέπει να παρέχεται σε όλους. Ειδικά, επειδή τα μαθηματικά
καλλιεργούν την σκέψη και φέρνουν πνευματική ικανοποίηση, δεν πρέπει να
απευθύνονται μόνο σε λίγους.
Στον
διαγωνισμό μπορούν να λάβουν μέρος όλοι οι μαθητές από την Β΄ Δημοτικού μέχρι
την Γ΄ Λυκείου, ανεξάρτητα από το τύπο ή τη μορφή του Σχολείου τους (Δημόσιο,
Ιδιωτικό, κ.λπ.). Τα θέματα στα οποία διαγωνίζονται δεν απαιτούν ειδικές
γνώσεις μαθηματικών και δεν απευθύνονται μόνο σε μαθητές με ιδιαίτερη κλίση στα
μαθηματικά. Ο κοινός νους, η καθαρή σκέψη και η αγάπη για τα μαθηματικά είναι
αρκετά εφόδια για να αντιμετωπίσει κανείς τα θέματα του διαγωνισμού.
Το
«Καγκουρό», όμως, δεν είναι μόνο ένας ετήσιος διαγωνισμός. Με αφορμή τον
διαγωνισμό παράγεται εκπαιδευτικό υλικό που προάγει την γνώση, διαχέει την
πληροφορία και καλλιεργεί την σκέψη.
Όλοι
οι μαθητές που παίρνουν μέρος στον διαγωνισμό λαμβάνουν δώρα με ενδιαφέρον
εκπαιδευτικό περιεχόμενο, ανεξάρτητα από την επίδοσή τους, και μια βεβαίωση
συμμετοχής.
Επιπλέον,
ένας στους έξι διαγωνιζόμενους παίρνει επιπρόσθετα συμβολικά βραβεία με βάση την
επίδοσή του. Επίσης, στο μέλλον, κάποια από τα βραβεία του διαγωνισμού θα
δίνουν την ευκαιρία σε διακριθέντες μαθητές να παρακολουθήσουν θερινά σχολεία
και κατασκηνώσεις στο εσωτερικό ή εξωτερικό.
Για
εγγραφή στο διαγωνισμό απαιτείται συνδρομή 12 ευρώ. Το ποσό αυτό καλύπτει τα
έξοδα του διαγωνισμού, τα δώρα που παίρνουν όλοι οι συμμετέχοντες (των οποίων η
αξία είναι μεγαλύτερη από τη συνδρομή) και τα βραβεία των διακριθέντων.
Σας παραθέτουμε την εξαιρετική εισήγηση της. κ, Ολυμπίας Παγουλάτου κατά την παρουσίαση του βιβλίου του κ.Χαραβιτσίδη "Χτίζοντας ένα δημοκρατικό και ελεύθερο σχολείο"
Η τιμητική πρόσκληση του κ. Πέτρου Χαραβιτσίδη να
συμμετάσχω στην παρουσίαση του βιβλίου του «Χτίζοντας ένα δημοκρατικό και
ανθρώπινο σχολείο…στην Αθήνα» μου δίνει την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας τις
σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν από την ανάγνωση του βιβλίου, αλλά
και γενικότερα την εμπειρία που αποκόμισα ως μητέρα μαθητών του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, τα τελευταία εφτά χρόνια.
Δραστηριοποιούμαι στο Σύλλογο Γονέων του 132 από την πρώτη σχεδόν στιγμή που τα παιδιά μου
πέρασαν την πόρτα του σχολείου, γιατί από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως σε αυτό
το χώρο συντελείται κάτι σημαντικό. Το ένιωσα στην ατμόσφαιρα του σχολείου, το
παρατήρησα στις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους, στις σχέσεις των δασκάλων με
τα παιδιά και τους γονείς, στις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους. Οι δάσκαλοι
έδειχναν ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους, τα παιδιά χαρούμενα, οι γονείς-οι
περισσότεροι τουλάχιστον- ήρεμοι και ασφαλείς, η διευθύντρια αγαπητή και
σεβαστή από όλους, μεγάλους και μικρούς. Ολόκληρο το πλέγμα των διαπροσωπικών
σχέσεων της σχολικής κοινότητας απέπνεε ζεστασιά, αλληλεγγύη και σεβασμό. Κι
όλα αυτά σ’ ένα σχολείο στο κέντρο του συγκροτήματος της Γκράβας, σε καθεστώς
–ακόμη τότε- διπλοβάρδιας, και με παιδιά μεταναστών από διάφορες χώρες, σε
ποσοστό πάνω από 70% !. «Κάτι συμβαίνει εδώ», σκέφτηκα, «αυτό δεν μπορεί να
είναι τυχαίο»
Η εικόνα συμπληρώθηκε, όταν παρακολούθησα για πρώτη
φορά μια σχολική γιορτή για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Το περιεχόμενο, αλλά κυρίως η διαδικασία προετοιμασίας
και παρουσίασης με άφησαν άφωνη! Ενδεκάχρονα παιδιά από διάφορες χώρες είχαν
συλλέξει, οργανώσει και επιμεληθεί καλλιτεχνικά ένα πλούσιο και ενδιαφέρον
υλικό για τον Β΄ Παγκόσμιο (μεταξύ άλλων και πραγματικές μαρτυρίες συγγενικών
τους προσώπων), και το παρουσίαζαν μόνα τους! Με αυτοπεποίθηση και
υπευθυνότητα. Με ένα ρέοντα ελληνικό λόγο που σπάνια συναντά κανείς σε μαθητές
Λυκείου, ακόμα και σε ενήλικες. Μια ολοκληρωμένη σύγχρονη πρόταση για τις
εθνικές γιορτές στο σχολείο. «Αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο», σκέφτηκα, «εδώ
κρύβεται πολλή και σοβαρή δουλειά.»
Από το Blog http://rubycloud.blogspot.gr/2014/01/blog-post_18.html?spref=fb
Οι γονείς ανησυχούσαν απ την αρχή της
χρονιάς για τη δασκάλα της Τρίτης Δημοτικού. Στη συνάντηση γνωριμίας
εμφανίστηκε με έναν κότσο καρφωμένο με βελόνες πλεξίματος. Θύμιζε τις
γιαπωνέζες του Τριβιζά. Ναι, αυτές που βούτηξαν τ’ αγκάθια του έρμου του
σκαντζόχοιρου Ερμόλαου. Κανείς δεν κατάφερνε ν’
αριθμήσει –έστω με μια αποδεκτή απόκλιση- τον αριθμό των αλλεπάλληλων στρωμάτων ρούχων,
όπου οργίαζαν φλοράλ, λαχούρια, ρίγες σε υπνωτικούς και ψυχεδελικούς
συνδυασμούς Αν βέβαια ήσουν:
1) άνθρωπος καλοπροαίρετος ,
2) ξεπερνούσες τον πρώτο ίλιγγο και
3) την ατένιζες από μια απόσταση
ασφαλείας -σαν πίνακα του Μονέ στα πολύ πιτσιλωτά του, τότε -ενδέχεται πάντα-
να υποψιαζόσουν την ύπαρξη κάποιας αρμονίας, την οποία έτσι κι αλλιώς, δεν
γινόταν ν’ αντέξεις για ώρα χωρίς την επίκληση ενός αποφασισμένου Ομμμμ. Με τη
σωστή προφορά βέβαια.
«Αυτή θα είναι η δασκάλα των παιδιών
μας;» αναρωτιόνταν οι έντρομοι γονείς. Μετά από ικανές αλλά αποτυχημένες
προσπάθειες απομάκρυνσης της παραπάνω εκπαιδευτικού, οι περισσότεροι το πήραν
απόφαση πως θα έπρεπε να την ανεχθούν κι όσοι δεν αποδέχτηκαν την ήττα,
κράτησαν για εύλογο διάστημα την ανάσα τους.
Χωρίς ουσιώδες αποτέλεσμα.
Η δασκάλα παρέμεινε.
Κι όπως αναμενόταν, τα παιδιά της πήραν τον αέρα.
Όπως
κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο Σύλλογός μας
έκοψε σήμερα Σάββατο 18 Ιανουαρίου την Πρωτοχρονιάτικη πίτα του, στο χώρο του
σχολείου.
Ο
πρόεδρος του Συλλόγου μας κ. Αντώνης Ζησιμόπουλος, αφού ευχαρίστησε όλους τους γονείς
για την παρουσία και τη συνεχή στήριξή τους σε όλα τα δρώμενα του Συλλόγου μας,
έκοψε την πίτα ευχόμενος Καλή Χρονιά με υγεία, ευτυχία και δημιουργική διάθεση.
Η
γλυκιά τυχερή που κέρδισε το φλουρί της βασιλόπιτας
ήταν η κ. Δήμητρα Φωλιά όπου εκτός από το όμορφο αναμνηστικό που συνόδευε το
φλουρί, κέρδισε και τις ευχές όλων μας να είναι πάντα τυχερή και ευτυχισμένη
μαζί με την οικογένεια της.
Στη
συνέχεια της εκδήλωσης στήθηκε ένα μικρό γλεντάκι με μεζεδάκια, κρασάκι και
γνήσια Κρητική τσικουδιά, κέρασμα του προέδρου μας για την ονομαστική εορτή
τόσο τη δική του όσο και του γιου του
Σημειώνουμε
ότι την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου κόπηκαν βασιλόπιτες σε όλες τις τάξεις του
σχολείου, καθώς και στο Σύλλογο Διδασκόντων, με όμορφα αναμνηστικά δώρα για τους
τυχερούς που βρήκαν το φλουρί, προσφορά του Συλλόγου μας.
Μέσα
από τις σελίδες του blog μας, θέλουμε για ακόμα μια φορά να ευχηθούμε Χρόνια
Πολλά σε όλους σας, με την ελπίδα και την προσδοκία ή χρονιά που μόλις ήρθε να
είναι πολύ καλύτερη από αυτή που έφυγε.
Φωτογραφίες
από την κοπή της πίτας μπορείτε να δείτε αν πατήσετε εδώ..
Ευχαριστούμε το
ζαχαροπλαστείο ΣΤΕΦΑΝΟΣ και τον Στέφανο Βουτσελά για την ευγενική χορηγία της πίτας
του Συλλόγου μας.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η παρουσία σας θα μας δώσει ιδιαίτερη
χαρά…
Πρόσκληση
Την Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου 2014, 6.30 μ.μ. στο Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου
14-16) θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου "Χτίζοντας ένα δημοκρατικό και
ανθρώπινο σχολείο".
Στο βιβλίο, που έχει γράψει ο Πέτρος Χαραβιτσίδης, εκπαιδευτικός στο 132ο
Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, περιγράφονται οι δράσεις-πρωτοβουλίες που
εφαρμόστηκαν στο σχολείο και τα αποτελέσματά τους.
Θα χαρούμε πολύ να είσαστε κοντά μας.
«Λευκή εβδομάδα» ή αλλιώς
«σχολική ανάπαυλα», τιτλοφορείται ο νέος τουριστικός θεσμός στη χώρα
μας, που θα εφαρμοστεί από φέτος και συγκεκριμένα το χρονικό διάστημα
μετά την Καθαρά Δευτέρα, στις 4-7 Μαρτίου, όπου για πρώτη φορά στην
ιστορία θα κλείσουν τα σχολεία, για διακοπές.
Πρόκειται για μια κατάκτηση της
Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων, που αποτελούσε χρόνιο αίτημά της, με
σκοπό την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου και μόλις πρόσφατα σε
σύσκεψη των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της με αρμόδιους υπουργούς
και τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, εγκρίθηκε η άμεση υλοποίησή του.
Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του
Δ.Σ. της Ομοσπονδίας και πρόεδρο της Ένωσης Ξενοδόχων νομού Μαγνησίας,
κ. Κώστα Λεβέντη, η πρόταση των ξενοδόχων βρήκε σύμφωνους τους υπουργούς
Τουρισμού, Παιδείας και Εργασίας, οι οποίοι δρομολογούν αντίστοιχα στα
υπουργεία τους, τις απαραίτητες διαδικασίες εφαρμογής της.
Όπως αναφέρει ο κ. Λεβέντης, ο εν
λόγω θεσμός, υλοποιείται εδώ και χρόνια σε χώρες της Ευρώπης, με τον
τίτλο «Λευκές εβδομάδες», κατά τις οποίες τα σχολεία κλείνουν για να
δοθεί η δυνατότητα σε οικογένειες να εκδράμουν σε χιονισμένους ορεινούς
προορισμούς, εξ ού και ο τίτλος «Λευκές».
Μια ...πρώτη γεύση του θεσμού,
είχε πάρει η χώρα μας το 2004, όπου για μοναδική φορά (μέχρι και
σήμερα), στο πλαίσιο Ευρωπαϊκού προγράμματος, που αφορούσε στην παιδεία,
τα σχολεία χρηματοδοτήθηκαν για την οργάνωση τετραήμερων και πενθήμερων
ψυχαγωγικών εκδρομών, σε ορεινούς προορισμούς. Ο κ. Λεβέντης
επισημαίνει δε ότι, καταλύματα του Πηλίου είχαν φιλοξενήσει τότε, 5.000
μαθητές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
