Ο γνωστός συγγραφέας και
καλός φίλος του Συλλόγου μας κ. Κώστας Πούλος μόλις έμαθε για το παζάρι βιβλίου
που οργανώνουμε στο σχολείο μας, έγραψε και μας αφιέρωσε το πιο κάτω κείμενο το
οποίο ελπίζουμε να το βρείτε τόσο διασκεδαστικό όσο το βρήκαμε κι εμείς.
Αίτηση διαζυγίου
Δε λέω, ωραία περάσαμε κάποτε μαζί. Κάποτε. Με
κρατούσες τρυφερά, δεν έβλεπες την ώρα να σχολάσεις απ’ τη δουλειά για να με
αγγίξεις, να με ξεφυλλίσεις. Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι. Όλα τα θυμάμαι. Θυμάμαι και
πώς πρωτογνωριστήκαμε στο βιβλιοπωλείο. Κοίταζες ένα άλλο βιβλίο και ξαφνικά,
ανάμεσα σε τόσα άλλα που ήταν απλωμένα σε εκείνον τον πάγκο, εσύ πρόσεξες
εμένα. Κι εγώ σε πρόσεξα, δε λέω. Δε θυμάμαι αν σου είπα κάτι στην αρχή. Αλλά,
τι λέω! Φυσικά σου είπα. Στην αρχή σου μίλησα με τίτλους. Για την ακρίβεια με
τίτλο και με υπότιτλο. Με κοίταξες. Στην αρχή πλάγια. Μετά άφησες αυτόν τον
ανούσιο οδηγό μαγειρικής και με πήρες στα χέρια σου. Έτσι άρχισε η σχέση μας.
Με πήρες αγκαλιά και με πήγες πρώτα στο ταμείο και μετά στο σπίτι σου. Περάσαμε
όμορφες ώρες και μέρες μαζί. Μου φέρθηκες καλά, αυτό να λέγεται. Αλλά κι από
μένα δεν πρέπει να έχεις παράπονο. Σου έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Αυτά
κάποτε. Και τώρα; Τώρα με έχεις στο ράφι. Σκόνη, ακινησία, μοναξιά. Ναι,
μοναξιά. Ξέρω, ξέρω, θα μου πεις ότι έχω παρέα τα άλλα βιβλία, τα αδιάβαστα.
Αυτά τουλάχιστον ζουν με την ελπίδα ότι κάποτε θα τα διαβάσεις. Εγώ όμως; Τι
νόημα έχει τώρα η ζωή μου; Να με ξαναδιαβάσεις αποκλείεται. Πόσοι διαβάζουν δυο
φορές ένα μυθιστόρημα; Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς. Εσύ πάντως όχι! Γι’ αυτό σου
ζητάω διαζύγιο. Προτείνω το συναινετικό. Η διαδικασία είναι απλή.
Θέλω να γνωρίσω κόσμοοοο!
γι’ αυτό
Δώσε με
τώρα!
στο Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του
46ου Δημοτικού Σχολείου της Αθήνας
(είναι καλοί άνθρωποι!)
