twitter
rss

Mιά γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στο στήθος της, είπε:
Μιλησέ μας γιά τα παιδιά.

Και κείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είστε το μέσο,άλλα όχι η αρχή.
Κι ας είναι μαζί σας,δεν ανήκουνε σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,όχι όμως και τις σκέψεις σας,γιατί σκέψεις έχουν και δικές τους.
Μπορείτε να δώσετε στέγη στο σώμα τους,όχι όμως και στη ψυχή τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του μέλλοντος,που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε,ούτε στα ονειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε,μην προσπαθειτε όμως να τα κάνετε ομοιά σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χτες.
Είστε τα τόξα απ’όπου τα παιδιά σας εκτοξεύονται σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο Τοξότης βλέπει το σημάδι στο μονοπάτι του απείρου,και σας λυγίζει με τη δυναμή του,και την ελπίδα ότι τα βέλη του είναι γρήγορα και μπορούν να φύγουν μακριά.
Άμποτε το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη να σημαίνει χαρά.
Γιατί όσο αγαπά το βέλος που πετά,τόσο αγαπά και το τόξο το σταθερό
 
 
 

0 comments :

Δημοσίευση σχολίου